De opkoop van de Hardebollen…1 jaar later

De opkoop van de ramen gelegen aan de Hardebollenstraat door de gemeente Utrecht is wel globaal in het nieuws geweest, maar wat er achter de schermen gebeurde is niet eerder beschreven. Eén jaar na de opkoop blik ik terug op wat er gebeurde vooraf aan de opkoop en hoe ik de opkoop beleefd heb. De Hardebollenstraat werd het gevecht van m’n leven. Moeilijk, maar ook zó ontzettend de moeite waard. Ik zal de gebeurtenissen chronologisch beschrijven. Daarom ga ik terug naar 2015.

Rechtzaak 2 juni 2015

De vergunningsaanvraag voor 17 ramen gelegen aan de Hardebollenstraat diende Freya eind 2013 al in. Er volgde op 2 juni 2015 een rechtszaak die Freya tegen de gemeente had aangespannen, waarbij we een weigering van de vergunning met succes aanvochten. De gemeente had de vergunning geweigerd omdat zij de afgesproken huurprijs tussen de eigenaar van de panden en Hardebollenstraat Exploitatie BV (Freya) te hoog vonden.

De buurtbewoners van de Hardebollenstraat (de Breedstraatbuurt) die zich hadden verenigd in de Stichting Leefbare Breedstraatbuurt hadden zich bij de rechtbank aangemeld als derde partij. De Leefbare Breedstraatbuurt vond dat zij niet gehoord werden door de gemeente in de vergunningsaanvraag.

Onze advocaat vond dat de stichting zich te vroeg had aangemeld omdat deze rechtszaak ging over de weigering van de vergunning Hardebollenstraat, met als weigeringsgrond de afgesproken huurprijs tussen de eigenaar van de panden en Hardebollenstraat Exploitatie BV. (Hardebollenstraat Exploitatie BV is een dochteronderneming van Freya Exploitatie BV) Bovendien had de stichting zich aangemeld als stichting Leefbare Breedstraat, terwijl zij in de Kamer van Koophandel ingeschreven stonden als stichting Leefbare Breedstraatbuurt. Vanwege dit naamsverschil hadden we juridisch gezien met de verkeerde partij te maken en konden zij niet aangemerkt worden als derde partij. Zo zorgde een schriftelijke fout van de advocaat van de stichting ervoor dat de stichting Leefbare Breedstraatbuurt uit de rechtszaak geschrapt werd.

De rechtszaak ging uiteindelijk tussen de gemeente en Freya. Ik zal eerst uitleggen waarom wij deze rechtszaak aangespannen hadden

Het ging over de huurprijs van de panden gelegen aan de Hardebollenstraat, die Freya zou huren om de terugkeer van de prostitutie in de Hardebollenstraat mogelijk te maken. De gemeente had in de APV opgenomen dat een eigenaar van prostitutiepanden geen hoger rendement van 15% mocht behalen aan het beschikbaar stellen van de panden, dit werd vertaald in max 15% van de WOZ- waarde. Die 15% moesten we zelf berekenen en vervolgens met de juiste huurprijzen en huurcontracten komen. De gemeente weigerde maatstaven aan te geven wat betreft de maximale huur. Met als gevolg dat we telkens met nieuwe huurcontracten kwamen die volgens de gemeente dan weer niet voldeden. Zodra we namelijk aan de voorgaande eisen voldeden kwam de gemeente weer met een aanpassing van de regels. Zo gebeurde het dat huurcontracten positief werden ontvangen. Ik citeer de ambtenaar: “dat ziet er goed uit” maar tijdens het kopiëren van deze contracten tot een andere conclusie was gekomen, terwijl daar slechts twee minuten tussen had gezeten. Diezelfde ambtenaar zei nu: “de huurprijs is toch wel pro rato hè?”. Zo werd 15% WOZ- waarde ineens 15% WOZ-waarde pro rato. We moesten de 15% WOZ-waarde delen door de aantal verdiepingen van de panden, aangezien Freya alleen de onderste verdieping zou huren. Wat we ook deden, we leken er maar niet uit te komen.

Ook tijdens de gemeentelijke hoorzitting op 10 september 2014 weigerde de gemeente aan te geven wat de hoogte van de maximale huur mocht zijn. Omdat Freya tijdens deze gemeentelijke hoorzitting nadrukkelijk had verzocht duidelijkheid te geven omtrent de maximale huurprijs ontvingen we pas maanden later de uitspraak. Deze uitspraak werd maximaal verdaagd. Verrassend genoeg had deze uitspraak wél een bijlage met de maximale huurprijs voor de panden in de Hardebollenstraat. In de uitspraak was verder te lezen dat de gemeente bij hun standpunt zou blijven, de vergunning was terecht geweigerd.

Hierop spande Freya een rechtszaak aan en onderhandelde opnieuw over de huurprijs met de eigenaren van de panden Hardebollenstraat.

Enkele weken na de uitspraak van de gemeentelijke hoorzitting tekenden we de nieuwe huurcontracten die precies aan de door gemeente gestelde maximale huurprijs voldeden en dienden ze in bij de rechtbank. De rechter oordeelde in het voordeel van Freya, zie de uitspraak hieronder:

De meervoudige kamer bestaande uit drie rechters heeft geprobeerd te bemiddelen om zo tot een oplossing te komen. Na twee schorsingen zijn we uiteindelijk tot de volgende afspraken gekomen. (Zie uitspraak hierboven). Ik zal de uitspraak puntsgewijs bespreken:

Punt 1: Dit was echt een overwinning, de gemeente (verweerder) moest de weigering intrekken en de vergunningsaanvraag opnieuw behandelen.
Punt 2: Hier moest de gemeente al snel tot de conclusie komen dat met de nieuwe huurovereenkomst de eigenaar van de panden niet langer als mede-exploitant aangemerkt kon worden.
Punten 3, 4 en 5: Behelst eigenlijk de normale gang van zaken in een vergunningsaanvraag.
Punt 6: Is de bezwaarprocedure van omwonenden maar die kon pas gestart worden als de vergunning ter inzage kwam te liggen. Op dit moment droomde ik daar nog van dat de vergunning ter inzage kwam te liggen. We waren ontzettend blij met deze overwinning, eindelijk konden we de discussie over de huurprijzen die 1,5 jaar had geduurd achter ons laten.
Punt 7: Toen de rechter ons vroeg om het beroep en verzoek om vergoeding van de proceskosten in te trekken, konden we niet anders dan daarmee instemmen. We hadden gekregen wat we wilden; de intrekking van de weigering van de vergunning Hardebollenstraat.

De maanden na 2 juni

De eerste weken na de rechtzaak bleef het stil. De vakantieperiode was begonnen bij de gemeente Utrecht. Pas halverwege juli werd het contact met de gemeente hervat en bestond vooral uit het toezenden van aanvullende stukken en het invullen van een boekwerk aan formulieren voor de landelijke BIBOB. In september volgde de bespreking van ons bedrijfsplan bij de gemeente, waarna de vergunning ter inzage kwam te liggen. Voor ons een mijlpaal. De vergunning lag per 1 oktober ter inzage, het werd eindelijk serieus. Maar dit was ook het moment voor de buurtbewoners om bezwaar in te dienen….en dat deden ze massaal.

Er werden meer dan 400 bezwaren ingediend. Het was enorm frustrerend om deze bezwaren te lezen. Zoveel verzinsels om prostitutie in een slecht daglicht te plaatsen, met het doel om prostitutie te weren uit de Breedstraatbuurt. Van sommige bezwaren werd ik oprecht verdrietig. Ik was in augustus in gesprek geweest met de buurtbewoners, het is frustrerend en toch ook wel misselijkmakend dat ik mijn eigen woorden totaal verdraaid terug las in de bezwaren. Toch waren er geen frustraties jegens de buurtbewoners. Zij vochten voor hun belangen, Freya vocht voor de sekswerkers. Tegengestelde belangen, toch zag ik de buurtbewoners niet als m’n tegenstander…de gemeente was mijn tegenstander. Ik had goede hoop dat als er eenmaal vergund zou worden we er wel uit zouden komen met de buurtbewoners.

18 februari 2016

Eind december had ik een gesprek met een gemeenteraadslid die graag de Hardebollenstraat wilde bezichtigen. Dat leek me een goed idee. Freya besloot in het nieuwe jaar een open dag voor de raadsleden te organiseren. Er waren verschillende raadsleden geïnteresseerd, maar door hun drukke agenda’s was het niet eenvoudig om ze op één tijdstip bij elkaar te krijgen. Na veel overleg werd er dan eindelíjk een datum geprikt waarop de meeste gemeenteraadsleden bij elkaar konden komen in de Hardebollenstraat. Dat werd 18 februari.

De open dag werd bezocht door de VVD, PvdA, GroenLinks, D66, Stadsbelang Utrecht en de SP. Ik heb de kamers en het toekomstige kantoor laten zien en uitleg gegeven over onze plannen, hoe het zou gaan werken in de Hardebollenstraat.

Metje Blaak in gesprek met de PvdA en de VVD

Aansluitend was de media uitgenodigd, ook door de media werd de open dag druk bezocht. RTV Utrecht was altijd en overal aanwezig dus ook nu, maar ook regionale en landelijke kranten zoals de Telegraaf, AD, NRC, Trouw, Volkskrant en het Stadsblad Utrecht. Media bezoek in de Hardebollenstraat zorgde al snel voor paniek bij de buurtbewoners. Zo kwam tijdens onder andere een opname voor EenVandaag de politie de tv-opname verstoren. Ze vroegen om mijn legitimatie en de mediapassen van de journalisten. Daar werd notitie van gemaakt en dan vertrok de politie weer en kon de tv-opname hervat worden.

Als ik dan na zo’n televisieopname weer bij m’n auto kwam was die vaak ondergespuugd. De buurt wist schijnbaar wie ik was en in welke auto ik reed. Niet alleen de buurtbewoners wisten dat. Elke keer als ik in Utrecht was, wat in die tijd vaak was reed er standaard 5 minuten later een politieauto achter me. In het begin dacht ik dat dat toeval moest zijn, maar daarvoor gebeurde het veel te vaak.

25 februari 2016

Er stond een hoorzitting gepland voor 25 februari, tijdens deze hoorzitting mochten wij de bezwaren van de bewoners weerleggen. Hoe deze hoorzitting gelopen is, is in dit blogartikel te lezen. Na afloop van de hoorzitting gaf de gemeente aan vóór 1 april met een besluit te komen. Dit bleek een grote 1 april grap te zijn. Natuurlijk kwam er weer uitstel.

1 april 2016

1 april was de dag dat het besluit over de vergunningsaanvraag genomen zou worden. Ik was ’s morgens vroeg wakker en zat bij de telefoon, de pers belde continu. Ik had t warm, erg warm ik gloeide. Zo spannend was t nog niet eerder geweest.

Dit was ook t moment dat de pers mij voor het eerst vroeg naar een eventuele opkoop van de panden door de gemeente. Ik vermoedde toen nog niet dat dit aan de orde was. Aan de andere kant was het wel de enige manier voor de gemeente om niet tot vergunnen over hoeven te gaan. Freya had de rechtzaak gewonnen, we hadden de BIBOB- toetsing doorstaan en we hadden de bezwaren van de buurtbewoners keurig weerlegd tijdens de hoorzitting. Freya stond in principe op een voorsprong van 3-0.

De aanvraag voldeed aan in de APV gestelde eisen, er was geen enkele grond voor een weigering van de vergunning voor de raamprostitutie in de Hardebollenstraat. Tenzij de gemeente de nieuwe eigenaar zou worden. Dit was de enige escape die de burgemeester had. Ik wist ook dat de eigenaar, als hij de kans had de panden zou verkopen. Hij had dit al vaker geprobeerd, maar de gemeente had nooit interesse getoond. Omdat de pers hiermee kwam en er dus duidelijk roddels rondgingen op het stadhuis begon ik me toch zorgen te maken. Ik nam contact met de eigenaar op en vroeg hem of er op dit moment gesprekken met de gemeente waren, dit ontkende de eigenaar.

Koop breekt huur niet, met die insteek probeerde ik mezelf gerust te stellen. Dat wil zeggen dat als de gemeente de panden aan zou kopen, zij de huurcontracten dienden over te nemen. De huurcontracten tussen Freya en de eigenaar stonden op het punt te verlopen, dit wist de gemeente omdat zij van elk afgesloten huurcontract een kopie hadden. Dit was vaker gebeurt, normaal gesproken stuurde de gemeente dan een brief dat ik nieuwe huurcontracten moest aanleveren. De huurcontracten verlengen was nooit een probleem geweest. Terwijl Freya en de sekswerkers in spanning aan het afwachten waren op het besluit over de vergunning kwam het voor de gemeente en de eigenaar van de panden dus op timing aan. Zodra de huurcontracten verlopen waren kon de gemeente de panden kopen zonder dat ze verplicht waren de huurcontracten over te nemen. Dit keer bleek het verlengen van de contracten wel een probleem. Ik stond hierin machteloos, ik kon niks anders doen dan hopen. Ik probeerde er niet teveel aan te denken en hoopte dat burgemeester van Zanen die we vanwege het uitstel schriftelijk in gebreke hadden gesteld, alsnog binnen 2 weken een besluit zou nemen…. dat gebeurde uiteraard niet.

Na 18 dagen vol onzekerheid en onduidelijkheid besloten we, op aanraden van onze advocaat een kort geding aan te spannen om verdere vertragingen te voorkomen.

2 mei 2016

Op 19 april heeft Freya een kort geding aangespannen om de gemeente tot een besluit te forceren en verder uitstel te voorkomen over het verlenen van de vergunning voor de Hardebollenstraat. Op 25 april ontvingen we de ontvangstbevestiging van de rechtbank. Al 7 dagen later op 2 mei 2016 deed de rechtbank uitspraak zonder zitting, de door ons ingezonden stukken spraken blijkbaar voor zich. Hieronder de uitspraak:

De rechter stelde Freya in het gelijk. De rechter legt op dat de gemeente alsnog binnen 10 dagen moet beslissen. In de uitspraak schrijft de rechtbank ” Vanwege de omstandigheid dat het bezwaar al dateert van 2014 en verweerder (gemeente) niet voortvarend heeft gehandeld naar aanleiding van de gemaakte afspraken over de beslissing na de hoorzitting”. Ook werd de gemeente een dwangsom van €250,00 per dag opgelegd en een dwangsom van €370 per dag als de gemeente niet binnen 10 dagen zou beslissen.

Natuurlijk was dit wel een overwinning, toch voel je dat deze overwinning niks meer uit gaat halen. Het was een ontzettend spannende tijd, dat begon ik ook lichamelijk te merken. Naast de hitteaanvallen kreeg ik ook darmproblemen en vreselijke pijn in m’n rug, die pijn in m’n rug is nooit meer overgegaan. Ook begon ik veel af te vallen, maar liefst 16 kilo in drie maanden tijd. Het was de stress. Dat afwachten werkte op m’n zenuwen en ik stond enorm onder druk.

Sekswerkers hoopten zo enorm op een terugkeer naar Utrecht en de Hardebollen leek na 3 jaar knokken eindelijk open te gaan. Tijdens de sluiting in 2013 beloofde ik m’n collega’s dat ik zou vechten om onze werkplekken terug te krijgen, de gemeente zal er niet mee wegkomen. Het móést en zou dus lukken. Ik weet wel dat m’n collega’s het me niet kwalijk namen als t niet zou lukken. Ik voelde me wel verplicht om tot het uiterste te gaan.

De journalisten bleven bellen en elke keer ging het over een eventuele opkoop. Op 12 mei de dag dat de beslistermijn voor de gemeente verliep en de dwangsom in werking zou treden belde Ivar Penriz van het AD, een journalist die m’n strijd met de gemeente trouw gevolgd had. Hij vertelde me dat hij nu toch wel info uit het stadhuis had ontvangen dat de opkoopplannen serieus waren. Ik stuurde de eigenaar een What’s app bericht of de roddels klopten. Hij bevestigde dat hij op dit moment in gesprek was met de gemeente, maar dat ze er nog lang niet uit waren. Van koop zou nog lang geen sprake zijn. Ik hoopte tevergeefs dat ze er niet uit zouden komen en stuurde de eigenaar van de panden nog één laatste smeekbede om de panden niet te verkopen aan de gemeente…maar er kwam geen antwoord meer.

Vrijdag de 13e

De vergunning was zo dichtbij, de heropening van de Hardebollenstraat was zo dichtbij. Maar t lot lag niet meer in mijn handen. Ik kon niks anders doen dan duimen en hopen op een goede afloop. De hitteaanvallen waren enorm, het was alsof ik in brand stond en ook nog eens ieder moment uit m’n lichaam kon springen. Natuurlijk kon ik die nacht niet slapen….ook op het stadhuis werd nauwelijks geslapen, de onderhandelingen over de opkoop gingen de hele nacht door…en ’s morgensvroeg is de koopovereenkomst getekend onder voorwaarde dat de gemeenteraad met de koop zou instemmen.

De eigenaar van de panden deelde me dit ’s morgens om 9 uur mee. De panden waren verkocht aan de gemeente…..op de dag dat de gemeente had moeten vergunnen! Ik was sprakeloos, alles wat we al die tijd gedaan hadden was voor niets geweest. De Hardebollenstraat was verkocht! Het was over en uit. De gemeente hield zich echter stil. We ontvingen maar geen weigering, het persbericht werd alsmaar uitgesteld. De uren verstreken tergend langzaam. Was t dan misschien toch niet waar? Was de gemeente tot inkeer gekomen?

Pas ’s avonds na 19:00 bracht de gemeente het nieuws naar buiten, waarschijnlijk omdat er daarna een weekend lang geen ambtenaar of burgemeester aanwezig was om de media te woord te staan. Ook ik kon de media even niet te woord staan, ik was sprakeloos. Er kwam even niks zinnigs meer uit me.

Naast de media belden er veel teleurgestelde sekswerkers, er was zoveel verdriet. Hoe kon Utrecht toch keer op keer zo met sekswerkers omgaan? Tot mijn verbazing belden er ook raadsleden. Marleen Haage (PvdA) stuurde via twitter privé berichten, Selma Bas (D66) had herhaaldelijk gebeld en m’n voicemail ingesproken. Het was voor mij belangrijk om dit moment met de sekswerkers te delen. Ik had de raadsleden even niks meer te zeggen, ik had er geen woorden voor hoe t gegaan was. De gemeente had mij nooit op de hoogte gesteld over de aankoopplannen. Ik voelde me verraden, leeg en in de maling genomen door de gemeente maar ook door de politiek. Keer op keer moesten we aan alle eisen voldoen met het resultaat dat de gemeente de panden had opgekocht.

Door de opkoop van de Hardebollenstraat verdween de laatste raamprostitutiebestemde straat uit Utrecht. Prostitutie, legaal volgens de wet. Toch lijken alle maatregelen geoorloofd te zijn om dit legale beroep te verhinderen. De gemeente had maar liefst €6 miljoen over om te voorkomen dat de ramen weer open zouden gaan. M’n collega’s en ik bleven met loze beloften én lege handen achter.

De eerste dagen na het voornemen tot opkopen van de Hardebollenstraat waren een nachtmerrie. Tweets van raadsleden die blij waren met het voorstel aan de raad om de panden op te kopen waren bijzonder pijnlijk. Alsof er een mes recht in m’n hart werd gestoken. Ook media berichtte over feestvierende buurtbewoners. Dat kwetst op zo’n moment enorm. Hoe kunnen mensen feestvieren om het leed van een ander? In dit geval waren de sekswerkers op dat moment al 3 jaar de dupe van de sluiting van het Zandpad. De boosheid maakte langzaam plaats voor verdriet. De aankoop was een enorm verlies en ik kon er niks tegen doen, we stonden machteloos.

Al snel bleek dat er verdeeldheid was in de gemeenteraad. GroenLinks en PvdA zochten de media op en schreven beide een artikel op de website van hun partij.

Marleen Haage schreef Besluitvorming Hardebollenstraat deugt niet, het hele artikel is te lezen op: https://utrecht.pvda.nl/2016/05/19/besluitvorming-hardebollenstraat-deugt-niet/#.Vz636mIhEx0.twitter
Steven de Vries schreef Heropening ramen Hardebollenstraat zou een tijdelijke oplossing kunnen zijn, het hele artikel is te lezen op: https://utrecht.groenlinks.nl/nieuws/steven-de-vries-heropening-ramen-hardebollenstraat-zou-een-tijdelijke-oplossing-kunnen-zijn

Er was duidelijk discussie of de aankoop wel rechtmatig was, er volgde een pittig debat, waardoor de meerderheid instemde met een door GroenLinks aangevraagde second opinion. Dit debat van 19 mei is hier terug te luisteren. https://ibabsonline.eu/Agenda.aspx?site=utrecht&agendaid=918&FoundIDs=A918_5986,Dc3f3f9ca-e7fb-4f2f-bbca-0173c1ef0704

9 juni 2016

Ruim één jaar na het winnen van de eerste rechtzaak waren er twee raadsvergaderingen over de Hardebollenstraat. In de eerste vergadering hadden raadsleden de kans de jurist die de second opinion had uitgevoerd vragen te stellen; een externe, maar door de gemeente ingehuurde jurist moest de de vergunningsaanvraag en het opkooptraject controleren op vermenging van bestuursrechterlijk handelen (de vergunningsaanvraag) en privaatrechtelijk handelen( opkoop Hardebollenstraat).

Natuurlijk was er opgekocht om zo een vergunning te voorkomen, volgens de gemeente was dit slechts toeval….de gelegenheid deed zich toevallig voor…aldus burgemeester van Zanen. Ook bekende de burgemeester dat als deze gelegenheid ( de opkoop) zich niet had voorgedaan, hij voornemens was de Hardebollenstraat te vergunnen. Eigenlijk was t hoge woord er dus al uit. De raad stemde in met de opkoop met een smoesje dat het beter voor de sekswerkers zou zijn dat alle ramen op het Nieuwe Zandpad zouden komen. Óf die ramen ooit op het Nieuwe Zandpad komen is een jaar later nog steeds de vraag.

De door de gemeente ingehuurde jurist – oftewel de slager keurt zijn eigen vlees constructie – kwam uiteraard tot de conclusie dat er geen vermenging van het bestuursrechtelijke traject en het privaatrechtelijke traject was aangetroffen.

De tweede vergadering was een kort debat met stemming over de aankoop van de Hardebollenstraat. Er was nog steeds verdeeldheid in de raad, er is dan ook niet unaniem voor de aankoop gestemd. GroenLinks en de PvdA bleven bij hun standpunt. Ik citeer Marleen Haage ” dit zaakje stinkt”. Alle overige partijen stemden wel in met de opkoop van de Hardebollenstraat. De SP wilde zelfs dat een deel van het geld dat was aangewend voor de aankoop van de panden zou worden verdisconteerd in de prijs voor de bouwers van het Nieuwe Zandpad en kwam daarvoor nog met een motie op de proppen. Kort gezegd kwam het er op neer dat de prijzen van de grondexploitatie van het Nieuwe Zandpad nog hoger zouden worden, waardoor de sekswerker met een hoge huur te maken zou krijgen. De SP wilde dus indirect het ontnemen van werkplekken van sekswerkers door de panden voor 6 miljoen euro op te kopen, door de sekswerkers laten betalen. Dit plan kreeg geen enkele steun van andere partijen en verdween gelukkig in de prullenbak. Toen ik na het debat opstond, liep SP gemeenteraadslid Michel Eggermont voorbij en keek me aan alsof hij de duivel had gezien. Z’n blik maakte totaal geen indruk op me. Z’n houding was vooral opvallend.

Ruim één jaar na de rechtzaak die nog alle hoop bood voor de terugkeer van prostitutie in de Hardebollenstraat, was t na deze raadsvergadering echt voorbij voor de Hardebollenstraat. In hetzelfde debat werd al gesproken over de nieuwe bestemming van de panden. Dezelfde dag nog zijn de sloten vervangen door de gemeente, en de volgende dag waren plots alle kamers verhuurd aan creatievelingen. Dit ging razendsnel, waarschijnlijk uit angst dat Freya een actie zou organiseren en de panden zou bezetten.

Die angst was onterecht. We toonden ons goede verliezers. Gelijk na de stemming over de aankoop van de Hardebollenstraat waar de buurtbewoners ook bij aanwezig waren feliciteerde ik de buurtbewoners met hun overwinning. Zij hadden gewonnen, wij verloren. We namen ons verlies. We hadden nog een aantal fijne gesprekken met de raadsleden maar ook met de buurtbewoners. Na dit gesprek nam ik afscheid van de bewoners, maar in m’n hart nam ik gelijk ook afscheid van Utrecht. De strijd was gestreden, het was voorbij.

Na het debat wilden alle raadsleden tot de ChristenUnie aan toe opeens met me in gesprek, vele beloftes werden weer gedaan. De rode loper zou worden uitgelegd voor Freya voor een aanvraag voor het Nieuwe Zandpad. Mooie woorden waren er altijd genoeg, maar die werden alleen nooit omgezet in daden. De enige die zich snel uit de voeten maakte was de burgemeester. Dezelfde burgemeester die alle tijd nam om de buurtbewoners te woord te staan, negeerde Freya volledig. Het viel de raadsleden ook op, Marleen Haage riep hem nog na “ja, maak je maar weer snel uit de voeten” Het was kil, uitleg over hoe de burgemeester tot dit besluit gekomen is hebben we nooit gekregen. Sterker nog, we hebben de burgemeester nooit meer gesproken hierna.

De inbreng van Marleen Haage en Steven de Vries in het debat en het gesprek na afloop van t debat waardeer ik enorm. Zij leken de enigen die zich om de sekswerkers bekommerden en daar wil ik ze nogmaals voor bedanken.

De periode na de opkoop

Ik moest de opkoop van de Hardebollenstraat een plekje gaan geven. Dat ging stapje voor stapje. Na de verslagenheid wisselde m’n gemoed van enorme boosheid in intens verdriet. Ik ben op zich geen jankertje, de laatste keer dat ik gehuild had moet ik nog tiener zijn geweest. Ook tijdens de sluiting van het Zandpad had ik niet gehuild. Nu vloeiden de tranen over m’n wangen, tranen van onmacht. Er kwam geen einde aan. De machteloosheid, het verslagen en lege gevoel zorgden ervoor dat de tranen bleven vloeien. Het was een nare periode, maar ook een periode waarin ik veel steun kreeg, van de sekswerkers van het Zandpad, maar ook van sekswerkers die ik via Twitter had leren kennen.

Het blog van utrechtkrijgtspijt bezorgde weer een eerste lach op m’n gezicht. Die grappige plaatjes slepen je er toch weer doorheen. Carmen Kleinegris die aanwezig was tijdens het opkoopdebat, maar ook tijdens de hoorzitting met de buurtbewoners en de rechtzaak van 2 juni 2015 is een hele grote steun voor me geweest. Tijdens de twee debatten over de opkoop waar uren tussen zat…..We hadden in principe terug naar Amsterdam kunnen gaan, maar besloten onze tijd in Utrecht door te brengen. We hebben uren door de stad geslenterd en pakten af en toe een terrasje om af te koelen. Ik had t warm…de laatste uren waren geslagen voor de Hardebollenstraat, ik probeerde me geestelijk voor te bereiden op het moment dat de Hardebollen ons en vooral de sekswerkers, definitief afgenomen zou worden . Tijdens het debat moest ik sterk zijn, dat had ik me voorgenomen. Dat lukte beter dan verwacht.Tijdens de stemming was ik uitermate rustig en bleef uiterst beleefd in de gesprekken met de buurtbewoners en raadsleden. Sommige raadsleden bewonderden m’n houding. Alle ogen waren op me gericht. Waarschijnlijk hadden de gemeenteraadsleden verwacht dat ik óf zou ontploffen óf zou instorten. Beide gebeurde niet. De gemeente had misschien wel een harde klap uitgedeeld, maar had me niet gebroken. De echte klap komt pas een paar dagen later als je je beseft dat t geen nachtmerrie was maar de realititeit.

Carmen was er altijd op belangrijke en vaak ook moeilijke momenten. We voerden urenlange telefoongesprekken voor, tijdens en na de opkoop. Ook nieuwe plannen die er natuurlijk ook waren, bespraken we. Ze bleef me onvoorwaardelijk steunen. Carmen en nog iemand die ik via Twitter heb leren kennen (die ik verder niet zal noemen omdat hij liever anoniem blijft), bleven Freya steunen en in Freya geloven, dat gaf me kracht en energie om door te gaan met Freya.

Ondanks dat de Hardebollenstraat mislukt was, bleek er wel veel waardering voor de inzet van Freya te zijn. Metje Blaak droeg haar boek Metje Blaak – Wij aan Bernard Tomlow en Freya op. Dan voel je je toch vereerd. Door al die steun kwam ik er al vrij snel bovenop en werd weer snel strijdbaar.

Het nieuwe zandpad

Tijdens de opkoop werden er ons natuurlijk plekken op het nieuwe zandpad beloofd. Ik zou een vergunning krijgen, maar moest nog even geduld hebben. De gemeente had al een bouwer gevonden. Freya moest zich zo snel mogelijk aanmelden, zodat mijn gegevens aan de bouwer verstrekt kon worden. Zo voerde ik eind juni een gesprek met Beja, de geselecteerde bouwer voor het Nieuwe Zandpad. Dit was nogal een vreemd gesprek. Het was of ik middenin een bouwfraude affaire terecht was gekomen, waarbij biedingen voor een huurprijs op een bierviltje geschreven moesten worden. (Hoe dat ging en tegen welke huurprijs, is hier te lezen. Het was mij na 5 minuten duidelijk dat Beja niet de gezochte schone bouwer was die de gemeente zocht, ook op twitter circuleerden al berichten met links naar frauduleuze stappen in het verleden van deze bouwer.

Beja af door de zijdeur

Dat de gemeente hier pas na een jaar achter kwam verbaasd mij enorm. Juist omdat wij onze bevindingen over het vreemde gesprek ook keurig hadden gemeld bij behandelend ambtenaar. Daar werd notitie van gemaakt, maar blijkbaar vond de gemeente dat het onderzoeken niet eens waard. Vervolgens kon de gemeente toch wel met schaamrood op de kaken op 19 januari 2017 bekend maken dat Beja de bibob toets niet had doorstaan. De gemeente ging hierna in gesprek met de tweede kandidaat: Non Nobis.

Non Nobis dient zich aan

Non Nobis was een partij waar ik sinds eind 2016 mee in contact was gekomen en in gesprek was geraakt om samen elders een prostitutielocatie te ontwikkelen. Plots kwam daar Utrecht tussendoor. Ik vond dat in het begin eigenlijk best jammer. Ik was liever elders met een frisse start begonnen. Onbedoeld leken we ineens terug te keren naar Utrecht en kwam ik ook gelijk weer in die Utrechtse sleur terecht.

Ik zag wel veel overeenkomsten, maar ook moeilijkheden in het plan van Non Nobis. De moeilijkheden die ik zag waren tevens in strijdt met de APV. Ik heb Non Nobis hiervoor gewaarschuwd. Ik weet inmiddels precies wat wel en geen problemen kan opleveren voor de APV. Ik ken de APV zo’n beetje uit m’n hoofd.

Eigenlijk had ik verwacht dat Non Nobis hun plan wel zou aanpassen aan de bestaande APV. Tenslotte moeten we ons namelijk allemaal aan de APV houden. Freya werd niet op de hoogte gehouden over de voortgang van de gesprekken tussen Non Nobis en de gemeente waardoor het geloof op een goede afloop afnam. Waar ik al voor vreesde werd in april 2017 waarheid. Non Nobis trok zich terug omdat ze er niet met de gemeente uitkwamen omdat ze een aantal regels in de APV niet wilden accepteren. Non Nobis wilde bouwen en teveel de rol van exploitant op zich nemen. Volgens de APV is dat niet toegestaan. De bouwer mag alleen verhuren aan een exploitant, die vervolgens de verantwoordelijkheid draagt als ondernemer van een seksbedrijf.

Hoe nu verder?

De gemeente gaat opnieuw een tenderprocedure uitschrijven, die gegund wordt aan meerdere partijen. Er worden nu dus vijf bouwers gezocht, die elk 32 ramen mogen bouwen. Dat klinkt beter dan t in werkelijkheid is. De gemeente doet hiermee een grote stap terug in de tijd. Eigenlijk zijn we weer aanbeland in 2014.

Bij de tenderprocedure uit 2014 werden er maar 2 geïnteresseerden gevonden, deze partijen moesten een bod doen op de grondexploitatie die voor 50% zou meetellen in de gunning. Beja deed een bod van 1 miljoen op de grondexploitatie, een hoog bod voor 162 ramen. De gemeente wil vasthouden aan dit bod, en aangezien de opgelopen vertraging van de bouw van het Nieuwe Zandpad wil de gemeente eigenlijk een hoger bod voor de grondexploitatie. Door het braak liggen van de grond heeft de gemeente nu geen inkomsten uit de grond. Hiermee wordt de grondexploitatie echter zo hoog dat het niet erg aantrekkelijk is om je aan te melden voor het bouwen van slechts 32 ramen op het Nieuwe Zandpad.

Wat als er geen bouwers gevonden worden?

Wat gebeurt er nu als er geen bouwers gevonden worden….Dat antwoord is simpel. Dan kan de gemeente eindelijk doen wat zij altijd al van plan waren. Er is namelijk geen plan B. Als dit niet lukt zal de gemeente het laatste smoesje ophangen. “We hebben er alles aan gedaan maar het is helaas mislukt.”

Maar de gemeente kon wel degelijk anders , eigenlijk hadden zij zelfs anders gemoeten. Door de opkoop van de Hardebollenstraat dwarsboomde de gemeente de enige kans op heropening van prostitutieramen. En dat door maar liefst 6 miljoen euro te betalen voor de panden in de Hardebollenstraat, de enige legale werkplekken voor raamprostitutie op dat moment in Utrecht. Zo graag wil de gemeente Utrecht de terugkeer van prostitutie dus!

1 jaar na de opkoop

Inmiddels heb ik de aanvraag Hardebollenstraat een plekje gegeven, de boosheid, pijn er verdriet zijn bekoeld. Wel zal de aanvraag Hardebollenstraat altijd een belangrijk deel van m’n leven blijven. Het waren heftige, maar leerzame jaren.

De Hardebollenstraat heeft inmiddels een nieuwe bestemming gekregen: horeca, de Breedstraatbuurt moest weer bruisend worden! De buurtbewoners hebben opnieuw bezwaar ingediend bij de gemeente. Zelfs nu de prostitutie daar weg, zijn zij nog steeds niet blij. De overlast die volgens de buurtbewoners werd veroorzaakt door prostitutie is ook nu niet verdwenen. Het lijkt er zelfs op dat de criminaliteit zelfs is toegenomen na de opkoop van de panden. Zie onderstaande links

Aanranding in de Hardebollenstraat
2e schietpartij Voorstraat in 1 week (de Hardebollenstraat is een zijstraat van de Voorstraat)

Ondanks alle strubbelingen is Freya’s standpunt ongewijzigd. Er moeten legale werkplekken komen voor sekswerkers in Utrecht. Ik denk dat Freya en de gemeente tot elkaar veroordeeld zullen blijven. Freya staat in ieder geval open om alsnog een aanvraag voor het Nieuwe Zandpad in te dienen en om er samen met de gemeente er een succes van te maken. Wel sta ik er veel nuchterder in. De gemeente mag altijd op m’n deur kloppen en kan dan zeker op Freya rekenen.