na de sluiting
Op 25 juli 2013 was het zover, het doek was gevallen voor het Zandpad en de Hardebollenstraat. Daar stonden we dan met 334 sekswerkers plots op straat. De vergunningen van alle exploitanten werden ingetrokken, maar aan de sekswerkers werd geen seconde gedacht. Er werd niet door de burgemeester en ambtenaren nagedacht wat de gevolgen voor sekswerkers zouden zijn. Er werd niet gedacht dat sekswerkers in verweer tegen de sluiting zouden komen want de gemeente deed het immers om de vrouwen te beschermen.
Beschermen…blijkbaar was mijn definitie van beschermen van totaal andere aard dan die van de gemeente Utrecht. De gemeente verstond onder beschermen namelijk het afnemen van een inkomen en een legale werkplek om vervolgens de sekswerkers aan hun lot over te laten. En daarvoor moesten we de gemeente blijkbaar dankbaar zijn.
Ik was de gemeente helemaal niet dankbaar! Sterker nog ik was woedend dat ik op zo’n manier werd behandeld.
Hoe kon het zo zijn dat je in een beschaafd land als Nederland waar sekswerk óók nog eens een legaal beroep is, je zomaar op straat kon worden gegooid? Waar zijn onze rechten?!
Ik begon me zelfs te schamen als Nederlandse tussen mn collega’s. Ze vroegen aan mij: Hoe kan dit gebeuren in Nederland? Ik had er geen antwoord op…ik kon het zelf ook niet geloven. Ik wist t gewoonweg niet. Wat ik wel wist is dat we in actie moesten komen, we moesten van ons laten horen. Dit mocht niet stilletjes in een doofpot verdwijnen dat sekswerkers in Nederland op deze manier behandeld worden. We moesten niet alleen gehoord worden, maar moesten ervoor zorgen dat dit nooit meer zou gebeuren. Een sluiting is te ingrijpend en de gevolgen voor de sekswerkers zijn veel te groot. Sluitingen moet in de toekomst voorkomen worden.
Breuk met de coöperatie
De gemeente riep op aan sekswerkers zelf een aanvraag te doen, dit was natuurlijk bedoeld voor de coöperatie. Ik heb kort deelgenomen aan de coöperatie, maar kwam snel tot de conclusie dat de coöperatie op niets zou uitlopen en besloot na een paar weken de coöperatie (Machas) te verlaten. De reden hiervoor was: De meerderheid van de machas wilden absoluut niet huren van de enig overgebleven raameigenaar (familie de Graaf). Ik zag huren van deze eigenaar als enige optie om het Zandpad weer op korte termijn te kunnen openen. De Machas waren bereid om op een locatie over ongeveer twee jaar in te zetten, voor mij was het absoluut geen optie om twee jaar te wachten op een nieuwe locatie. De Machas en ik stonden mijlenver uit elkaar. Een breuk was onvermijdelijk.
Nieuwe werkplek
Na de breuk met de Machas kon me volledig richten op sekswerk. Ik had een raam gevonden in Groningen. Groningen bood zowel voor als nadelen. Groningen was gezellig, de exploitanten waren vriendelijk. Maar ook nadelen en dan vooral de afstand Amsterdam -Groningen hakte erin. Dus ging ik lange weekenden draaien en overnachten op de kamer wat in 2013 nog was toegestaan in Groningen. De lange nachten, ver van huis drukte me met de neus op de feiten. Door de sluiting zou mijn leven nooit meer hetzelfde zijn. En nu had ik nog een werkplek gevonden. Vele van mn collega’s hadden niet eens een werkplek gevonden. Of schaarste op ramen óf een raam in een raambuurt die volledig uitgestorven was. Mede daardoor kon ik me niet neerleggen bij de sluiting. Wat zou het toch fijn voor alle sekswerkers zijn om weer op het Zandpad te kunnen werken.
Burgemeester Wolfsen bleef ook maar herhalen dat het Zandpad weer gewoon open zou gaan wanneer er een aanvraag zou worden ingediend die voldeed aan de vergunningseisen. Er moesten huurcontracten komen met de eigenaren van de boten van het Zandpad en de panden in de Hardebollenstraat, dan zou er zo weer vergund worden. En dat gaf hoop!
Wil en haar onvoorwaardelijke steun
Een paar dagen na de breuk met de Machas nam ik nog eens contact op met Wil Post. Wil voerde namens de Machas de onderhandelingen met familie de Graaf, dit was echter op niks uitgelopen omdat de Machas de huurcontracten hadden geweigerd. Ik zei tegen Wil dat ik t jammer vond nu ik geen onderdeel meer van de Machas was, ook geen steentje meer kon bijdragen om een heropening te bewerkstelligen. Het lastiger dan gedacht was om me bij de sluiting neer te leggen. Ik zei lachend: kon ik zelf maar die huurcontracten afsluiten. Wil nam dit uiterst serieus en zei: “het is niet makkelijk, maar ook niet onmogelijk. Ik zal je onvoorwaardelijk steunen” en stuurde het emailadres van Don de Graaf. Ik besloot er nog even over na te denken en ging verder met werken. Na een half uurtje dacht ik: ach Fuck it, een mailtje is zo gestuurd…kan t proberen…waarschijnlijk zal hij hem toch nooit beantwoorden….niet geschoten is altijd mis.
Ik stuurde een heel simpel mailtje, waar ik eigenlijk nooit antwoord op had verwacht. Ik schreef dat ik de Machas had verlaten en vroeg of het mogelijk was om zelfstandig de onderhandelingen verder te voeren. Twijfelend drukte ik op de verzenden knop.
Ik liet Wil weten dat ik de email had verstuurd, werkte mn make up bij en kroop weer achter mn raam in Groningen. Sjanste wat met potentiële klanten en ineens klonk daar het meldingssignaal van mn telefoon. Er was een email binnen gekomen. Ik kon het niet geloven…het was een email van Don de Graaf. Don de Graaf schreef dat het mogelijk was om in gesprek te gaan ten behoeve van de exploitatie van het Zandpad en de Hardebollenstraat. En stelde een aantal afspraakmogelijkheden voor. Drie dagen later voerde ik in een café in Bussum het eerste gesprek met Don de Graaf. Ik onderhandelde over de huurprijs, de voorwaarden, stelde vragen en vertelde over mijn visie voor het Zandpad. Het was mogelijk om 60 ramen op het Zandpad en 9 ramen op de Hardebollenstraat te huren. De andere ramen in bezit van familie de Graaf zou Marc Kramer de andere aanvrager gaan huren. Ik zei tegen de Graaf dat ik er nog even een nachtje over wou slapen.
Het was natuurlijk niet niks. Het was een kans maar tegelijkertijd een groot risico. Een vergunningsaanvraag betekent opoffering van je anonimiteit, wanneer het doel bereikt wordt is het de opoffering dubbel en dwars waard geweest. Bij falen en een definitieve weigering van de vergunning zou het inhouden dat mijn naam dermate “prostitutiebesmet” is geraakt en daarmee mn persoonlijke leven schade zal lijden. Back to normal is er nooit meer bij.
Natuurlijk nam ik weer contact met Wil op en vertelt over de mogelijkheden van het huren van het Zandpad en de Hardebollenstraat, maar ook mijn angsten bij het falen van de aanvraag. Wil zei dat er voor een aanvraag als deze lef nodig is en herhaalde dat ze me onvoorwaardelijk zou steunen . We wilden het onrecht bestrijden, het onrecht dat sekswerkers op straat konden komen te staan, terwijl zij sowieso niks fout hadden gedaan. De gemeente mocht niet zo makkelijk van ons afkomen. We moesten in ieder geval blijven vechten. Opgeven was gewoonweg geen optie.
Een aanvraag zou een grote gok zijn, maar wel een gok die genomen moest worden.
oprichten van een bedrijf
Met alleen huurcontacten kunnen afsluiten kun je natuurlijk geen aanvraag doen. Er moest eerst een bedrijf worden opgericht. Na de slechte ervaringen in de coöperatie besloot ik voor een BV te kiezen, maar dan wel een BV die handelt in het belang van haar huursters > de sekswerkers.
Een bedrijf oprichten begint met het kiezen van bedrijfsvorm en een bedrijfsnaam. Ik wou een toepasselijke naam. Ik kwam op Freya, de Germaanse godin van lust en seksualiteit.
Het was tijd geworden om de BV daadwerkelijk op te richten, daarvoor moet je naar de notaris. Bij de notaris werden de statuten, de aandelen en de oprichtingsakte opgemaakt en door mij ondertekend. Na goedkeuring van het handelsregister werd Freya exploitatie BV op 17 oktober een feit.
eisen vergunningsaanvraag
Ik had nu een bedrijf opgericht en had de mogelijkheid om 69 ramen te huren op het Zandpad en de Hardebollenstraat. Wil en ik maakten een afspraak bij het vergunningenloket. We vertelden de betreffende ambtenaar dat wij een akkoord hadden bereikt met familie de Graaf, hierdoor konden wij 60 ramen huren op het Zandpad en 9 in de Hardebollenstraat. De gemeenteambenaar glimlachte en zei: “dit is goed nieuws, dit is precies wat we willen. We vonden het jammer dat het de Machas niet gelukt was, maar dit verandert alles! Ik ga na dit gesprek gelijk de burgemeester op de hoogte stellen!” De ambtenaar stelde me op de hoogte aan welke eisen de aanvraag moest voldoen. De aanvraag viel op moment nog onder de APV (Algemene plaatselijke Verordening) uit 2010, in oktober 2013 was er namelijk nog geen nieuwe APV. Waar de aanvraag aan moest voldoen: De aanvrager moest in het bezit zijn van huur of koopcontracten, de beheerders werkzaam voor de onderneming moesten van te voren gescreend worden door de gemeente. Een nieuwe eis was het bedrijfsplan, daar waren nog geen richtlijnen voor. Ik werd wel gewezen op een link van de gemeente Amsterdam, dit was een handreiking voor het schrijven van een bedrijfsplan. Bij de gemeente Utrecht bestond zoiets nog niet want hier was nog niet eerder mee gewerkt. Ook de wet BIBOB zou voor het eerst worden ingezet. Burgemeester Wolfsen had in een eerder gesprek tijdens de demonstratie aangegeven dat een Bibob onderzoek voor sekswerkers helemaal niet nodig was, sekswerkers waren immers al geregistreerd. Ik had niks te verbergen dus maakte niet zo’n punt van de wet Bibob. Van het bedrijfsplan was ik op de hoogte, ik had in mijn Machas tijd vernomen dat het bedrijfsplan een eis kon gaan worden, daar schrok ik dus niet van.
Wat ik zorgwekkender vond is dat ik beheerders moest aannemen, en wel voordat er een vergunning zou komen. Iedereen die werkzaam is in de onderneming moet namelijk gescreend worden en op de vergunning staan. Daadwerkelijk personeel aannemen en contracten afsluiten terwijl het bedrijf nog niet actief was zag ik als een risico. Een betere optie was om een overeenkomst met de andere vergunningsaanvrager Marc Kramer, die een beveiligingsbedrijf runde aan te gaan. De bedoeling was dat Marc en ik allebei ramen zouden exploiteren aan zowel het Zandpad als in de Hardebollenstraat. Ook het kantoor zouden we beiden gezamenlijk huren. Het leek dan ook een goed idee om samen op te draaien voor de kosten van de beveiliging, om deze dan ook optimaal te kunnen regelen op zowel het Zandpad als de Hardebollenstraat. Nu de grootste zorg was weggenomen besloot ik de aanvraag door te zetten.
Uitbreiding team en het schrijven van het bedrijfsplan
Alleen is maar alleen. Natuurlijk was Wil daar om me te adviseren maar toch miste ik een tweede sekswerker in Freya. In de Machas had ik Nadejda leren kennen, een sterke, zelfstandige Bulgaarse vrouw, die weet wat ze wil. Ik kon haar voor de sluiting niet, maar was haar in de Machas erg gaan waarderen. Ik had de Machas verlaten en had daarmee de Machas gekwetst. Van de meeste Machas destijds kreeg ik boze berichtjes toen ik Freya lanceerde, maar van Nadejda niet. Nadejda belde me op om te vragen of ik zin had om een bakkie koffie met d’r te drinken. Ze vond dat ik een verstandig besluit genomen had. Tijdens de koffie vertelde ze dat ze geen geloof had in een nieuwe locatie en vroeg of ze zich bij mij kon voegen om samen de boten te openen. Toeval? Waarschijnlijk moest t zo zijn. Nadejda en ik vullen elkaar goed aan en vertrouw Nadejda voor 100%. Samen staan we sterk.
Het schrijven van het bedijfsplan was niet zo’n grote opgave. Het is geschreven door het oog van de sekswerker. Hoe kunnen wij als exploitant zorgen dat de sekswerker zo prettig mogelijk werkt? En hoe zorg je ervoor dat je niet te maken krijgt met slachtoffers van gedwongen prostitutie? Hoe kunnen wij als exploitant een steentje bijdragen aan betere rechten voor de sekswerker? Wij kwamen op een instapcursus, niet doorbetalen van de kamerhuur bij ziekte en vakantie, bij langdurige ziekte een beroep kunnen doen op een uitkering vanuit de BV, het BroodFonds. Wij vinden dat je pas goed kan handelen in het belang van de huursters – de sekswerkers, wanneer je weet wat er precies leeft. Daarom verdienen vaste huursters een stem bij Freya. Het motto van Freya is door sekswerkers voor sekswerkers.
Tekenen van de huurcontracten en indienen van de vergunningsaanvraag
Op 6 november 2013 tekende ik bij de advocaat van familie de Graaf de huurcontracten voor 60 ramen op het Zandpad en 9 ramen in de Hardebollenstraat. Het was de bedoeling dat Marc Kramer ook zou komen om de contracten van de overige ramen van familie de Graaf te tekenen. Marc Kramer kwam niet opdagen, de reden hiervoor is mij nog steeds onbekend. Hierdoor kwamen er weer een aantal ramen vrij wat zonde was want dat zou betekenen dat niet het hele Zandpad en niet de hele Hardebollenstraat open zou gaan.
Op 7 november 2013 diende ik de aanvraag voor 69 ramen in. De aanvraag bestond uit: Oprichtingsakte, statuten, aandelenregister, uittreksel handelsregister, huurcontracten, beheerdersformulieren, overeenkomst met beveiligingsbedrijf, het bedrijfsplan en een exploitatiebegroting. De gemeenteambtenaar controleerde de stapel papieren en stuurde het door naar de jurist die moest beoordelen of het bedrijfsplan en de aanvraag ontvankelijk of niet kunnen worden verklaard. Wanneer dit zou gebeuren zou ik daar een brief over ontvangen en dan zal ook het Bibob onderzoek in gang worden gezet
Ik vond het natuurlijk belangrijk dat alle ramen vergund zouden worden dus vertelde de gemeente dat er weer een aantal ramen vrij waren gekomen. Ik vroeg de gemeenteambtenaar hoe zij er tegenover zouden staan als Freya die ramen ook zou gaan huren. De ambtenaar antwoordde dat er geen maximum zat aan het aantal ramen per vergunning zolang het quotum van 162 maar niet werd overschreden. Wel werd er in het stadhuis gesproken over het tegengaan van monopolieposities maar dat was slechts politiek. Ik hoefde me daar geen zorgen over te maken. Bij een aanvraag bedrijven we geen politiek maar kijken we uitsluitend of de aanvraag aan de eisen en of regelgeving voldoet.
Na aanleiding van dit gesprek tekende ik op 12 november een addendum op de huurcontracten van 6 november. Dat hield in dat ik vanaf 12 november 98 ramen huurde op het Zandpad en 17 in de Hardebollenstraat. Ik voegde deze huurcontracten toe aan de lopende aanvraag. Korte tijd daarna werd de aanvraag ontvankelijk verklaard en in behandeling genomen.
freyautrecht 